SYD BARRETT (BIOGRAFIE) – Pink Floyd Fans Nederland (2024)

Roger Keith (Syd) Barrettwerd geboren in Cambridge (England) op 6 januari 1946.
Hij was de vierde van de vijf kinderen die het gezin Barrett kreeg (broers Alan, Donald en zussen Ruth en Rosemary). Het was een welgestelde zogenaamde “middle class” familie waarin vooral de twee jongsten (Roger en Rosemary) veel vrijheden genoten.

Zijn vader, Arthur Max Barrett, was een prominent patholoog, werkzaam aan de universiteit. Zeer muzikaal, geïnteresseerd in planten en paddenstoelen en een begenadigd schilder (aquarel) van de flora die hij bestudeerde in de Botanical Gardens van Cambridge (hij had z’n eigen sleutel van de toegangspoort). Hij overlijd op 52 jarige leeftijd na een kort ziekbed, Roger was toen 15 jaar oud.

Roger Barrett zat op de Cambridge High School for Boys, 2 klassen lager dan Roger Waters. Hij was actief binnen de plaatselijke scouting en het was daar waar zijn eerste interesse voor de gitaar ontstond. Zijn eerste muziekinstrument was een ukelele. Op zijn elfde kreeg hij van zijn ouders een banjo. Op zijn twaalfde verzocht hij zijn ouders om een gitaar voor hem te kopen, een goedkope, waarop hij (uit leerboeken en van vrienden) leerde spelen.
In zijn tienertijd kreeg Roger Barrett de bijnaam “Syd the beat”, refererend aan een lokale drummer Sid Barrett. Jeugdvrienden beweren echter dat hij veel eerder Sidney genoemd werd, omdat hij graag de komiek Sidney James bezig zag en imiteerde.

Al op zeer jonge leeftijd was Roger een goede tekenaar en schilderde wanneer hij de kans kreeg. Op de Saturday morning art club kreeg hij les van de moeder van Roger Waters. Zijn passie voor kunst was zo groot dat hij ging studeren op de Camberwell art college in Londen.

Op zijn vijftiende was hij al de gelukkige bezitter van een elektrische gitaar, waarvoor hij zelf een kleine versterker bouwde. Met deze spullen op zak sloot hij zich aan bij zijn eerste band, Geoff Mott and The Mottoes, die op feestjes in de buurt van Cambridge speelden.

Studerend in Londen trof hij z’n Cambridge vriend Roger Water die met Richard Wright, Bob Klose en Nick Mason al een bandje was begonnen. Hij sloot zich bij het gezelschap aan en nadat de band reeds diverse namen had gebruikt, werd het uiteindelijk The Pink Floyd. Die bedacht hij door de namen van twee blues artiesten (Pink Anderson en Floyd Council) die hij op de hoesnota’s van een Blind Boy Fuller LP vond, samen te voegen.
Syd deelde zijn muzikale vorming in Cambridge met zijn vriend David Gilmour en ze leerden van elkaar hoe je gitaar moest spelen. Na heen en weer gereis tussen London en Cambridge, deelde hij op een gegeven moment in London een huis met z’n mede bandgenoten.

“Roger Waters is ouder dan ik. Hij studeerde architectuur in London. Ik leefde met hem samen in Highgate, kocht een bestelwagentje en besteedde veel tijd in pubs en soortgelijke dingen,”aldus Syd. Ze speelden een rhythm & blues repertoire en al gauw leerde hij op professionele wijze gitaar te spelen, sneller dan gedacht begon hij zelfs songs te schrijven.
”Hun materiaalkeuze had vaak veel te maken met hoe ze dachten als architectuurstudenten,”zei Syd eens,”maar de keuze van het materiaal was begrensd, geloof ik, gezien het feit dat én Roger én ikzelf over verschillende dingen schreven.”

Bob Klose verlaat de band voordat de eerste opnames voor hun debuutalbum begint.
Syd was verantwoordelijk voor het overgrote deel van hun in 1967 verschenen eerste album The Piper At The Gates Of Dawn. Doch begin 1968 vertrok c.q. werd hij ontslagen uit de band door zijn onhoudbare gedrag. Door het zware werkschema, de druk van de plotselinge populariteit en zijn vele drugsgebruik kon hij zich niet meer staande houden binnen Pink Floyd, en werd vervangen door David Gilmour. Er is een korte periode geweest waarin Pink Floyd uit vijf man bestond, met Gilmour en Barrett, en er zijn vijf optredens geweest maar die situatie bleek desastreus voor de band. Op een gegeven moment is er maar besloten Syd niet meer op te pikken voor een gig.
Toch heeft hij nog een klein aandeel in Pink Floyd’s tweede album A Saucerful Of Secrets.

Syd Barrett bracht nog twee solo-albums uit, The Madcap Laughs en Barrett, die een aanmerkelijke steun bevatten van zijn oud-bandleden, speciaal door zijn vervanger David Gilmour, die de meeste sessies produceerde. Ook leden van de groep Soft Machine speelden op deze solo-albums mee, die eigenlijk een soort onafgemaakt gevoel achterlieten.
Barrett’s excentrische gevoel voor humor, listige woordspelingen en aanstekelijke melodieën kun je rangschikken tussen briljant en chaotisch op zijn solowerken. Ze missen de kracht en creativiteit vergeleken met de songs die hij componeerde in zijn korte Floyd-periode, waarvan men zegt dat dit kwam doordat hij niet overweg kon met te veel faam en te veel drugs. Na deze twee albums en met psychologische problemen, trok Barrett zich terug in een bijna eenzaamheid. Men zag en ziet hem nauwelijks meer in het openbaar.

Alhoewel ze weinig aandacht kregen in die tijd, hebben z’n albums bij veel mensen een soort cultstatus. Barrett’s muziek en mystiek bewerkstelligen een blijvende invloed tot in deze eeuw toe. Zo’n invloed zelfs dat in de late 80er jaren een derde album uitkwam met veel zgn. outtakes en nooit eerder verschenen materiaal, getiteld Opel, en zelfs zijn BBC sessies. Jaren later kwam er een best of onder de titel Wouldn’t You Miss Me.

Begin jaren 80 trok hij zich definitief terug in het huis van zijn moeder waar hij een rustig en onopgemerkt leven leidde. Na de dood van zijn moeder in 1991 leefde Roger alleen in het huis aan het St. Margaret’s square. Zijn jongste zus Rosemary hield een oogje in het zeil.

Hij tuinierde, deed z’n boodschapjes en schilderde veel. Hij had de gewoonte om een schilderij te maken, te fotograferen en vervolgens het werk te vernielen. Er zijn maar erg weinig kunstwerken bewaard gebleven. Hij wilde vooral niet herinnerd worden aan de tijd die hij met Pink Floyd had meegemaakt. Geen van de leden van Pink Floyd hebben hem na 1975 ooit nog gezien of gesproken.
David Gilmour zorgde wel voor het feit dat de royalty’s van het best of album Echoes (met daarop een aantal Barrett songs) bij Barrett terecht kwamen.

Ondanks de geruchten en verschillende opnames in klinieken, is er nooit officieel een psychiatrische stoornis vastgesteld. Volgens zijn zus Rosemary had hij gewoon een anders werkend brein dan wat wij gewend zijn.
Sinds de jaren negentig lijdde hij aan diabetes, in mei 2006 werd er alvleesklierkanker geconstateerd.
Op 7 juli 2006 is Syd in alle rust thuis in Cambridge overleden.

Biografieën

Dark globe, Syd Barrett & Pink Floyd – Julian Palacios
A very irregular head – Rob Chapman
Madcap, The half life of Syd Barrett, Pink Floyd’s lost genius – Tim Willis
Barrett, The definitive visual companion to the life of Syd Barrett – Russell Beecher & Will Shutes

Noot:Met dank aanEva Wijknietvoor het schrijven van Syd’s biografie.